Bergklunzen, pechvogels en prachtige steppes!

Inmiddels zijn we alweer ruim een week weg en wat is er ontzettend veel gebeurd! Vanaf Kandy hebben we de trein gepakt richting Ella. Deze treinreis staat bekend als een van de mooiste ter wereld en dat is meer dan terecht! Wat was dit super mooi! De trein rijd dwars door schitterende theeplantages afgewisseld door kleine lokale dorpjes en schattige treinstations die eigenlijk al een bezienswaardigheid zijn op zichzelf. Super mooi! Bij Hatton, een tussenstop op de treinreis, moeten we helaas alweer uitstappen. Vanaf hier moeten we met de bus verder om in Dalhousie te komen.

Dalhousie is een klein plaatsje en t startpunt voor de pelgrimstocht naar Adams Peak. Adams peak is een heilige berg in Sri Lanka en iedere Sri Lankaan moet deze berg eens in zijn leven hebben beklommen. Het is een zware klim en vandaar dat Dave en ik die avond vroeg gaan slapen. Maar door het gammele, krakende bed en de honden op straat die de hele nacht blaffen en huilen doen we beiden geen oog dicht.

Midden in de nacht horen we die irritante wekker die we eigenlijk twee weken niet wilden horen. Tijd om op te staan. Als echte bergklunzen blijkt weer eens dat we totaal niet zijn voorbereid en hebben we er allebei niet aan gedacht om een zaklamp mee te nemen. Man! Wat zijn wij een amateurs! Met niets meer dan het licht van onze telefoons beginnen we om 02:00 uur snachts in t pikkedonker aan de klim naar boven. Het begin van de tocht is goed te doen, trappen worden afgewisseld met platte stukken en om 0400 uur lijkt het alsof we al een heel eind op weg zijn. Maar dan wordt het zwaar, de trappen worden steeds steiler, onze rugtas lijkt steeds zwaarder en onze kuiten beginnen te branden. Pff, we moeten er nu toch wel bijna zijn? Als we even gaan zitten om op adem te komen komt er een andere klimmer voorbij. "Aah only 4000 more steps!" roept ie naar ons.. Ik kijk Dave aan "4000?!! Dat is ruim 3 keer Lion Rock!!" Waar zijn we aan begonnen?! Hijgend en puffend slepen we elkaar naar boven. Tot we eindelijk een eindje verderop licht zien branden, dat moet het zijn! Als we dichterbij komen horen we stemmen. "Jaaa!!! We zijn er! Kan niet missen!" juichen we. Vol goede moed komen we aan bij het licht.. om er daar achter te komen dat t slechts een rustpunt is! ooh wat voelt dit gemeen zeg! Ik kan wel janken! Van de andere klimmers horen we dat het vanaf nu nog maar 250 meter is. Nou klinkt dat misschien niet als heel erg veel, maar als je er al 7750 meter op hebt zitten (steil omhoog!) is die laatste 250 meter toch ineens behoorlijk pittig! Maar we vinden het zonde om nu op te geven, we zijn nu al zo dichtbij..

Hoe we het uiteindelijk gehaald hebben? Ik heb geen idee! Letterlijk met ons verstand op nul? Echt het is voor ons allebei een groot zwart gat. Wat we ons echter maar al te goed herinneren is dat er ineens allemaal mensen op de trap zaten. "Ehh waarom zit iedereen hier?" vragen we verbaasd. Een van de klimmers antwoord "Het hek is dicht! We kunnen niet verder." Nee! Ff serieus! Hebben we dus midden in de nacht 8 kilometer een berg op geklommen voor een tempel en voetstap van Adam en dan nu ineens kunnen we niet verder door een of ander hek?!! Serieus?! Hoewel de andere klimmers er blijkbaar om kunnen lachen, vinden Dave en ik er niks grappigs aan. Wat was dit zonde van onze tijd zeg! Sjips! (Oke op dat moment riepen we wel iets meer dan sjips maar laat ik t netjes houden ;)). Ook van de zonsopgang was niets te zien door de vele mist en na een poosje uitrusten en huilen beginnen we aan de afdaling. Dat was overigens minstens zo heftig als de berg op klimmen. Ze hebben t wel eens over knikkende knieën als je naar beneden loopt maar onze knietjes deden wel meer dan alleen knikken, die slingerden alle kanten op en beiden konden we ze onmogelijk in bedwang houden. Pff wat was dit heavy he! Maar we hebben het wel geflikt! Ha! Mogen we toch best trots op zijn als je bedenkt dat we beiden de conditie hebben van een bejaarde slak! En ach, tijdens de terugweg was t uitzicht eerlijk gezegd toch best wel mooi, dat maakt ook een hoop goed.

Na een douche en een ontbijtje besloten we de teleurstelling maar gauw te vergeten en de bus te pakken terug naar Hatton om vanaf daar de prachtige treinreis naar Ella af te maken. Maar eenmaal aangekomen in Hatton blijkt dat we echt wel een mega pechdag hebben. Door een staking rijden er die dag geen treinen en helaas zijn er ook geen bussen naar Ella. En tja, Hatton is wel zo een chaos dat we daar liever ook niet blijven. Waarom zouden we ook, niemand kan ons garanderen dat die trein morgen wel rijd. We besluiten daarom ons plan om te gooien en af te reizen naar Udawalawe. Bij het busstation worden we een bus in geduwd die ons in de juiste richting zou brengen. "2 hours this bus then you change" zegt een van de mannetjes bij t busstation in gebrekkig Engels. Hij noemt nog de plaats waar we moeten overstappen, maar t gaat zo snel en t zijn zulke moeilijke namen dat we t niet konden onthouden. In de bus lijkt t alsof we wel vijf uur onderweg zijn. Doordat we zo moe zijn hebben we beiden ook weinig besef meer van tijd en daardoor gaan we twijfelen of t wel goed gaat. "Rijden we wel echt naar Udawalawe? Volgens mij gaan we naar Colombo" zegt Dave en net als we er van overtuigd zijn dat we verkeerd gaan wenkt t busmannetje naar ons. Voor we t in de gaten hebben worden we met backpack en al de bus uit geduwt. Het busmannetje gilt nog iets naar ons en weg is tie.

Staan we dan! Doodmoe en geen idee waar we zijn! Er rijden veel bussen voorbij, maar hier in Sri Lanka stopt de bus niet zomaar en ook een overzicht met bustijden bestaat hier niet. Vandaar dat er niets anders op zit dan met twee backpacks, een rugtas, los vest en nog wat spullen achter de bus aan te rennen en schreeuwen "Udawalawe?! Udawalawe?!" Na een stuk of 3 pogingen gilt er eindelijk een busmannetje naar ons terug "Yess! Yess!! Come come come!" En al sjouwend en rennend springen we de rijdende en (natuurlijk!) overvolle bus in. Man wat een gedoe! Maar deze bus brengt ons gelukkig wel naar Udawalawe. Daar aangekomen blijkt dat we een heel chill guesthouse hebben gereserveerd. Niet eens heel luxe hoor, maar wel schoon met een lekker bed en een warme douche waardoor t na zo een lange dag lijkt alsof we in t paradijs zijn beland, heerlijk!

Nadat we een dagje hebben uitgerust boeken we een safari naar het National parc van Udawalawe. Weer moeten we die stomme wekker zetten want ja, als je dieren wilt zien moet je nu eenmaal vroeg op. Om 0600 uur worden we opgehaald door een jeep en gaan we op pad naar de steppe van Sri Lanka. Yess! Blijkbaar is het geluk weer terug bij ons! Nog voor we het National park in rijden worden we al begroet door de eerste olifant. Tevreden trekt de olifant wat gras uit de grond en slingert het zijn bek in. Wat een prachtig beest!

De steppe van Sri Lanka is fantastich en het is net alsof we ineens in Afrika zijn beland. Grasvlaktes met een paar struiken en hier en daar een plas water. Onderweg zien we een heleboel dieren, veel vogels, een kudde buffels en een hoop pauwen. Maar terwijl ik mn ogen uit kijk naar die mooie pauwen met hun prachtige veren, lijkt Dave totaal niet onder de indruk te zijn. "Neuhh daar is toch niks aan? Die liepen vroeger zo vaak bij ons door de straat, vanaf de kinderboerderij" bromt ie. Nou, als we terug zijn in Nederland wil ik naar die kinderboerderij want ik vind het toch prachtige beesten. Grappig hoe dat dan ineens totaal niet meer interessant kan zijn. Maar wat we beiden t leukste vinden blijven de olifanten en daar zien we er super veel van! We zien zelfs ook nog de sporen van een luipaard. Het dier zelf hebben we niet gezien, maar die is dan ook wel heel moeilijk te spotten. Hoe dan ook is t wel echt een super toffe safari die een hoop goed maakt na alle pech rondom Adams peak.

Sowieso hebben we samen een superleuke tijd en Sri Lanka is een fantastisch land. Van t culturele Kandy zijn we door de theeplantages de bergen in gegaan en vanaf daar door de jungle naar de prachtige steppe. Inmiddels zijn we aangekomen bij de kust om nog een weekje lekker te genieten bij het strand voor onze reis er weer op zit. Hier hopen we nog schildpadden en walvissen te spotten. Laten we duimen :)

Liefs xx
De bergklunsjes