Terug op mn roze wolk in Cambodja!

Laat ik eerst even iedereen gerust stellen, het gaat weer goed met me. Ik ben weer helemaal mn oude ik alleen nu met hele lelijke knieën en een nog lelijkere lip, maar ik ben weer back on track!

Na Hué heb ik eerst even een weekje vakantie gevierd in Hoi An. Gewoon lekker als een echte toerist bakken op t strand, lurken aan cocktails en slechte souvenirs scoren voor een prikkie. Heerlijk! Had ik toch best verdiend na al die pech! Vervolgens breng ik nog een bezoekje aan de Cuchi tunnels bij Ho Chi Minh City (Saigon) en vanaf daar steek ik de grens over naar Cambodja.

Een land waarvan ik eigenlijk niet zo goed wist wat ik er van moest verwachten. Daarom besluit me eerst eens te verdiepen in de geschiedenis. Natuurlijk had ik wel eens gehoord van de Rode Khmer en Pol Pot en het belachelijke regime dat zij voerden, maar een bezoekje aan Tuol Sleng (S21 prison) en Choeung Ek (Killingfields) drukt me keihard met mn neus op de feiten.
Nog geen 50 jaar geleden heeft  de Rode Khmer onder leiding van Pol Pot bijna de helft van de Cambodjaanse bevolking op gruwelijke wijze uitgeroeid. Pol Pot wilde een agrarische samenleving. Onderwijs en geloofsovertuigingen werden afgeschaft en iedereen moest vanuit de stad naar het platteland. Wie weigerde of niet in de zogenaamd ideale wereld van Pol Pot paste werd gearresteerd en naar Tuol Sleng gebracht. Niet alleen volwassenen, maar ook kinderen en zelfs babies kwamen hier terecht omdat Pol Pot bang was voor wraak. In Tuol Sleng zijn de mensen op gruwelijke wijze gemarteld en werden gedwongen verklaringen af te leggen van 'misdaden' die zij niet begaan waren. Na weken of zelfs maanden van martelingen werden de slachtoffers uiteindelijk overgebracht naar Choeung Ek en hier vermoord. Om het allemaal nog gruwelijker te maken werden de mensen meestal niet vermoord met kogels, maar door een klap op t hoofd of simpelweg door zoveel martelingen dat het lichaam het begaf.
Via een audio guide hoor ik verhalen van nabestaanden over de gruwelijkheden die hier hebben plaats gevonden. Het voelt alsof ik in een horrorfilm beland ben. Het is te bizar voor woorden, de verhalen zijn verschrikkelijk. Ik weet dat t hypocriet is, maar ik heb toch delen van de tour overgeslagen. Kon er niet naar luisteren, zo erg. Aan het einde van de tour ben ik verbijsterd, overdonderd, heb het idee dat ik de verhalen voor mn neus zie afspelen. Als ik naar buiten stap en om me heen kijk, besef ik me dat iedere Cambodjaan die ik nu zie op de een of andere manier te maken heeft gehad met deze gruwelijke praktijken. Zij struggelen nog dagelijks met de gevolgen. Vandaag de dag komen er nog veel Cambodjanen naar Tuol Sleng op zoek naar informatie over hun dierbaren. En ook in derest van het land zijn de effecten van deze zwarte periode goed merkbaar. Er zijn bijna geen oudere mensen in het land, die zijn allemaal vermoord. Veel Cambodjanen lijden aan depressies, ten gevolge van de Rode Khmer. En dan is er nog de ontzettende armoede en vooral honger doordat ook het platteland grotendeels kapot is gegaan. 
Tuol Sleng en Choeung Ek was heel heftig, maar zorgde ook dat ik Cambodja en haar cultuur beter begrijp en ik heb diep ontzag, respect, bewondering voor de Cambodjanen. 

Omdat Phnom Penh niet helemaal de stad is voor mij, verblijf ik hier niet heel lang. Ik bezoek nog het National museum en Royal palace maar dan trek ik toch al snel door naar Kampot. Een klein, gezellig plaatsje waar vanalles te doen is in de buurt. Ik bezoek het spookstadje Bokor, ontzettend indrukwekkend. Ook regel ik mijn eigen persoonlijke tuktuk die me heen en weer racet naar peperplantages, zoutvlaktes en het vissersplaatsje Kep. Prachtig om te zien hoe de Cambodjaanse vrouwtjes tot hun middel in t water staan, mandjes achter zich aan slepend om daarmee vissen, krabben en allerlei andere zeebeesten te vangen die vervolgens gebarbecued en verkocht worden op de kade.

Maar ik ben pas echt terug op mijn roze wolk in Siem Reap. Het bekendste hier is natuurlijk Angkor Wat, de highlight van Cambodja! Om 04:00 uur sochtends word ik uit mn bed getrommeld door een paar andere backpackers. Hop hop uit de veren, we gaan de sunrise bekijken op Angkor Wat. Met de slaap nog in mn ogen prop ik mezelf in de tuktuk. Ik ben zo geen ochtendmens! Maar je moet er wat voor over hebben. Blijkbaar denken er meer mensen zo over en het is om 05:00 uur s'ochtends(!!) een drukke boel bij de tempels. Ze hebben gelijk, wat is dit ontzettend mooi! Ik moet zeggen dat Angkor Wat kleiner is dan ik had verwacht, maar de architectuur maakt dat meer dan goed. Wat een prachtige tempel. 
Behalve Angkor Wat bezoek ik ook nog de Bayon tempel. Hierin waren allemaal boeddhagezichten verwerkt. Super tof. Maar het hoogtepunt was voor mij toch echt Angkor Tomb. (Je weet wel, die uit de film Tomb raider) Deze tempel is volledig overwoekerd door oerwoud. De bomen groeien letterlijk over de tempel heen. Ik weet niet waar ik kijken moet, zo gaaf! Ik maak duizenden fotos, loop om de tempel heen, er door heen, en dan opeens zit daar een non. Naast haar ligt een mand met  gekleurde touwtjes, wierrook en een boeddhabeeld. Ze wenkt me naar zich toe. Nieuwschierig als ik ben ga ik natuurlijk gelijk naast haar zitten. Dan pakt ze mijn pols en knoopt er twee touwtjes om. "For luck" zegt ze.

En geluk, dat brengt t me zeker! Als klein meisje was ik gek op paardrijden en uiteraard heb ik nog altijd een zwak voor die prachtige dieren. Via via hoor ik over een ranch in Siem Reap. Nu was ik daar eigenlijk een beetje sceptisch over want in het buitenland en zeker Azie word niet altijd even goed voor de dieren gezorgd. Maar niet geschoten is altijd mis, dus besluit ik toch even bij de ranch te gaan kijken. Na wat zoeken vind ik de ranch en ik moet zeggen, ik ben onder de indruk. Dit ziet er prima uit. Ik word gelijk enthousiast verwelkomd door de eigenaar. Een aardige man die me vol trots rondleid op de ranch. De paardjes zien er allemaal super goed uit, de stallen zijn ruim, er is een hoefsmid bezig, het is een waar paardenparadijs. Dit is duidelijk, hier ga ik paardrijden!
Stiekem was ik best een beetje zenuwachtig. Al met al is t toch al zeker tien jaar geleden dat ik voor t laatst in t zadel zat. Als ik de volgende dag aan kom op de ranch staat mn paardje me al op te wachten en jongens.. ik ben verliefd! Barney is een prachtig paardje en zo super lief! Natuurlijk moesten we even wennen aan elkaar, maar na een tijdje gaat het hartstikke goed. En niet alleen ik, maar ook Barney lijkt zich prima te vermaken. Twee uur lang rijden we door het platteland van Cambodja. We zwaaien naar kindjes in de dorpjes onderweg en galloperen door rijstvelden. Die rijstvelden vind vooral Barney erg interessant. Als we even pauze houden stormt ie er gelijk op af, Cambodjaans paard natuurlijk. ;) Het was een rit waar ik als klein meisje altijd van droomde. Een rit waar ik nog lang aan terug denk, mede door de ongelooflijke spierpijn. Man man man ik heb geen billen en benen meer over. Maar dat was t dubbel en dwars waard!

Inmiddels ben ik in Battambang, een klein stadje tussen Siem Reap en de grens met Thailand. Hier is niet zo heel veel te beleven, maar je kunt er wel een ritje maken met een echte bamboetrein. Geen idee hoe dat er precies uit ziet, maar dat ga ik vanmiddag zien. En dan maandag is het tijd voor de volgende bestemming, Indonesie. Het land waar ik al zoveel van gezien heb en toch nog lang niet alles. Ik heb toch een zwak voor dit land, deze keer wil ik de jungle in van Sumatra. Lekker aapjes kijken..


Liefs,