Avontuur in het paradijs
Blijf op de hoogte en volg Cheyenne
29 Juni 2016 | Indonesië, Iboih
Ruim 24 uur ben ik onderweg met minivans, bussen en een krakkemikkige veerpont waarvan ik me oprecht afvraag hoe het kan dat die nog niet gezonken is en waarom het ding uberhaupt nog vaart. Maar uiteindelijk blijkt dat Pulau Weh toch een briljante keus is geweest.
Pulau Weh is het paradijs op aarde! Het is een nog redelijk onontdekt gebied en behalve een handjevol backpackers is er hier geen kip te bekennen. Heerlijk! De perfecte plek om even niks te doen en gewoon lekker met een boekie te chillen in mn hangmatje. Terwijl ik daar zo lig hoor ik ineens een hoop gekrijs naast me.. apen! Er zitten er een stuk of vijf in de boom voor mn balkon ruzie te maken om een paar besjes. "Aaahw cute!" denk ik op dat moment nog. Echter inmiddels is die gedachte behoorlijk veranderd. Die apen zien er lief uit ja, maar ze blijken toch ook behoorlijk irritant te kunnen zijn! Iedere avond weer tref ik een rotzooi aan op mn balkon en is mn complete vuilnisbak ondersteboven gekeerd omdat de familie aap langs is geweest! Man wat maken die beesten een zooitje.
Anyway, op Pulau Weh leer ik de Spaanse Alejandro (Alex) kennen. Alex is een lieve knul en een echte avonturier. Het klikt gelijk en samen met hem ga ik op pad naar Long Beach. Hier zou je mooi kunnen snorkelen en we zien er inderdaad erg veel koraal in allerlei kleuren. Hartstikke gaaf maar ik had toch eigenlijk gehoopt ook wat vissen te zien. Van een local horen we dat we daarvoor naar Pulau Rubiah moeten, een eilandje dat ongeveer een kilometer voor de kust ligt. Ik zelf dacht dat we wel een bootje zouden huren om daarmee naar het eilandje te varen maar avonturier Alex denkt daar anders over.. "We kunnen er toch gewoon heen zwemmen, zo ver is het niet!"
Zwemmen?! Dit is de Indische oceaan vriend! Weet jij veel wat hier allemaal zwemt! Lijk gekke henkie wel! Doodeng vind ik het maar ergens eigenlijk ook wel heel gaaf en een echt avontuur. Volgens verschillende locals maak ik me druk om niks en zwemmen mensen zo vaak naar het eiland. En dus laat ik me uiteindelijk toch overhalen.
De volgende dag stap ik heel stoer (met mega knikkende knieën) het water in, lets do this! De eerste paar honderd meter valt t me ontzettend mee, ik zie prachtig koraal onder me en eigenlijk is het best tof. Maar daarna komen we terecht in het diepe water en zie ik ineens helemaal niets meer. Voor me, achter me, onder me zie ik niks anders dan donkerblauwe zee. Ineens vind ik het weer doodeng. Waarom ben ik ook zon flapdrol dat ik me weer laat ompraten! Blijkbaar heeft Alex in de gaten dat ik bang begin te worden en hij pakt mn hand. Het is kinderachtig en ik weet ook wel dat als we een haai (mijn grootste nachtmerrie) tegenkomen, hij toch vrij weinig voor me kan doen. Maar eerlijk, of je nu 6 of 26 bent, als je bang bent en iemand pakt je hand dan helpt dat. Hand in hand zwemmen we verder en ineens zijn we aan de overkant en zwem ik tussen enorme scholen prachtige vissen. Hoe tof, we did it!!
Hoewel het niet helemaal vlekkeloos verlopen is, want door de stroming zijn we behoorlijk afgedreven. We besluiten over het eiland terug te lopen naar de andere kant zodat we weer veilig terug kunnen zwemmen. Leuk bedacht allemaal, maar Pulau Rubiah heeft geen strand en dus moeten we eerst een stuk klauteren over rotsen en daarna door de jungle. Een stukje ongerepte jungle waar duidelijk nooit een mens komt. Super gaaf en we zien zelfs nog een mega hagedis van bijna twee meter voor ons langs schieten.
Na een hoop klauteren en klimmen komen we uit bij het begin van het eiland waar we veilig terug naar Pulau Weh kunnen zwemmen. Terwijl ik zit te stoeien om mn flippers weer aan te krijgen hoor ik ineens een hoop Spaanse scheldwoorden naast me. Sjips! Alex heeft zn voet open gehaald aan de stenen en bloed als een rund. Door het water en vele bloed is niet goed te zien hoe diep de wond is. Ik trek een shirt uit de drybag (waterdichte tas). We binden de voet af en moeten dan toch echt zwemmend terug naar Pulau Weh want dalijk gaat de zon onder. "Ha, bloedende voet, zonsondergang, als hier haaien zitten komen ze ons nu opvreten!" Lacht Alex.. NIET grappig jongens, NIET grappig! In speedytempo zwem ik terug naar Pulau Weh, serieus, nooit geweten dat ik zo snel kan zwemmen. Daar aangekomen blijkt het met de voet gelukkig allemaal mee te vallen, er zit een flinke jaap in maar de wond is niet diep.
Aangezien mijn benen toch ook vol krassen zitten door het koraal en de jungle besluiten we de volgende dag maar even niet te gaan zwemmen. In plaats daarvan spring ik bij Alex achterop de scooter (zelf rijden durf ik niet meer) om het eiland te verkennen. Eerst rijden we naar Kilometer zero, het meest noordelijke punt van Indonesië. Vervolgens rijden we door richting een waterval, maar dan blijkt dat de weg is opgebroken. Er is geen andere weg en dus moeten we wachten tot dit stuk weg weer dicht zit. "Ah zegt een van de werklui, 5 minutes then you can go!"Jaja, uiteraard blijkt dit een Aziatische 5 minutes want in de westerse wereld hebben wij gewoon dik een uur staan wachten tot de weg dicht was. Dat klussen aan de weg gaat dan ook op zn Aziatisch. Een mannetje zit in een graafmachine en doet al het werk, terwijl er aan de kant tien mannetjes druk naar hem staan te schreeuwen en gebaren.Naja, na die zogenaamde vijf minuten kunnen we eindelijk door rijden naar een prachtige waterval. We touren de hele middag over het eiland, ontdekken verlaten strandjes, geniale uitzichten en rijden uren door het oerwoud zonder ook maar iemand tegen te komen, behalve dan af en toe een aap of vreemde vogel. Super gaaf! Dit is avontuur!
Na bijna een week op Pulau Weh te hebben gezeten is het helaas tijd om dit prachtige eiland te verlaten. Ik verblijf eerst nog een nacht in Banda Aceh. In 2004 is deze stad het zwaarst getroffen door de Tsunami en de sporen daarvan kun je nog goed terug zien. Overal zie je huizen waar de muren en ramen door het zeewater zijn uitgeslagen en midden in de stad ligt zelfs nog een schip. Dit schip is door de tsunami maar liefst 5 km het land in geslingerd. In het schip bevind zich nu een museum, super interessant.
Vervolgens moet ik met de bus terug richting Medan. Ik neem afscheid van Alex. Meestal heb ik daar niet zo'n moeite mee maar met Alex baal ik er stiekem wel een beetje van. Hij is toch wel mn maatje geworden en wat een toptijd hebben we samen gehad!
Inmiddels ben ik aangekomen in Medan en morgen vlieg ik naar Kuala Lumpur. Hier heb ik afgesproken met Shanine, een collegaatje/vriendinnetje dat ik ken van mn werk destijds bij de Ziggodome. Samen met Shanine ga ik Maleisië ontdekken. Het laatste land van mijn reis. Het avontuur zit er alweer bijna op, nog maar een maandje en dan vlieg ik naar huis. Gek idee is dat, moet er nog maar niet te veel aan denken ;)
Kus!
-
29 Juni 2016 - 15:59
Ruth Joseph Taniwel :
Tjonge Cheyenne , Het lijkt net alsof ik uit een boeket reeks zit te lezen. Wat een mooi reis verslag en wat geniet ik ervan hoe je alles beschrijft. Het is zo mooi hoe jij je droom waar maakt. Geniet er van en KIJK GOED UIT.... Love You. .. SAJANG>
tante Ruth -
30 Juni 2016 - 08:38
Francien Boin:
Lieve schat,
Wat een prachtig verslag, heerlijk dat je zo geniet en al die mooie plekjes hebt bezocht.
Toch ben ik blij dat ik niet alles weet, want je neemt wel veel risico zal blij zijn als je weer thuis bent, ik denk wij allemaal. Het is wel super dat je dit bijzondere gedeelte van de wereld zo door kan reizen, deze ervaringen nemen ze je nooit meer af. Nog een hele fijne tijd, maar wel iets voorzichtiger graag. Dikke knuffel Oma.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley