Maleisië

Als ik aankom in Kuala Lumpur valt t me gelijk op, dit is een wereldstad. Het is niet te vergelijken met de steden in andere Aziatische landen. Het is westers, grote gebouwen, enorme wolkenkrabbers en natuurlijk de meest extravagante shoppingcentra waar Shanine en ik even helemaal los gingen. Althans, dat was t plan.. tot we er achter kwamen dat de prijzen minstens zo extravagant waren. Dikke pech, mijn backpackers-portemonneetje kan dit niet aan. Maar na al die maanden van slonzige marktjes en aftandse winkels is t hoe dan ook wel even mega chill om rond te slenteren in een schone shoppingmall met bovendien airco!
Uiteraard kunnen we het niet laten om die avond toch een paar cocktails te scoren in een skybar met uitzicht op de Petronastowers. Ja, dat hoort erbij toch.. Die Petronas towers zijn trouwens echt huge! Ze hebben maar 80 verdiepingen, maar als je er voor staat.. wauw! Sowieso Wauw voor heel Kuala Lumpur, wat een bizarre maar toffe stad. Maar de drukte in de stad is vermoeiend en na een paar dagen besluiten we dan ook even wat meer de rust op te zoeken in de Cameron Highlands. Op de Cameron Highlands bezoeken we de theeplantages. Deze zijn prachtig en enorm groot. En vanaf hier gaan we verder richting Penang.

Op Penang gaan we eerst naar monkeybeach en een turtle opvang. Hoewel ik moet toegeven dat, dat spannender klinkt dan t daadwerkelijk is. Er waren welgeteld twee grote turtles en een bak met een heleboel babyturtles. Schattig natuurlijk, maar veel stelde t niet voor. Maar op Penang kom je ook eigenlijk meer voor Georgetown en dat was echt super. Het is een schattig klein stadje dat bekend staat om de vele streetart. Overal waar je loopt zie je voorwerpen verwerkt in een muurschildering. We komen ze overal tegen en daarnaast zijn ook de straatjes zo super cool. Het voelt alsof ik in een groot openlucht museum loop, compleet met een hoop chinezen die mn foto's verpesten. Hoe kan t ook anders! Maar we kijken ons ogen uit.

Vervolgens gaan we de westerse wereld weer even verlaten. We willen de jungle in op Borneo. Vanaf Penang vliegen we via Kuching naar Kota Kinabalu en vanaf daar gaan we met de bus naar Sandakan. Wat een reis, drie dagen lang doen we niks anders dan reizen in de hoop uit te komen bij de jungle. Maar helaas, ik word hier keihard wakker geschud.. De jungle op Borneo bestaat niet meer.

Tijdens de busreis van Kota Kinabalu naar Sandakan is duidelijk te zien hoe het prachtige regenwoud van Borneo vernietigd is en vervangen door niets anders dan palmolie plantages. Natuurlijk had ik er wel vaker over gehoord dat de bossen verdwijnen, ik heb de reclames van Greenpeace vaak genoeg gezien. Maar nooit had ik verwacht dat het zo erg was. Uren lang rijden we door de plantages en nergens zie ik meer regenwoud en als ik het al zie, dan is duidelijk dat het niet lang zal duren voor ook dit word weggekapt. De bulldozers staan al klaar en ik kan alleen maar denken aan die prachtige dieren die ik zag op Sumatra, die hier ook zouden zitten, maar nu allemaal uitsterven. En dit blijkt nog maar het begin.

Vanuit Sandakan gaan we naar Sepilok om daar een National park te bezoeken. Maar wat ik aantref, ik snap niet eens hoe mensen dit nog een National park durven noemen. Dit zogenaamde park is niets anders dan een toeristenjungle met asfaltwegen, bewegwijzeringen en zogenaamde canopybruggen die niks anders doen dan toeristen de kans geven om de leefomgeving van die paar dieren die er nog zitten te verstoren. Het doet oprecht pijn in mn hart om te zien hoe Borneo en haar prachtige jungle verwoest is door de hebzucht van de mens.
In Sepilok zijn verder nog opvangcentra voor orang oetangs en honingbeertjes. En hoewel ik echt wel geloof dat de mensen van die centra het goed bedoelen, is dit nog steeds hartstikke zielig. Die arme beertjes hebben lang niet genoeg ruimte en de aapjes kunnen hier helemaal niet lekker zelf door de bomen slingeren. Die moeten het maar doen met een paar touwtjes en een houten balk. Ik geloof serieus dat de dieren in Artis het nog beter hebben.

Toch wil ik niet helemaal geloven dat dit het is. Borneo is zo groot en het eiland was vroeger een grote jungle, daar moet toch wel iets van over zijn..? Ik besluit een tourtje te boeken om met een riviercruise mee te gaan. Met 130 euro(!!) is de tour zwaar overpriced, maar ik geef toe.. dit is een aardig stukje jungle. Hoewel het bij lange na niet zo mooi is als wat ik gezien heb op Sumatra, maar misschien ben ik daarmee ook wel een beetje een verwend nest. Tijdens de riviercruise zien we enorm veel vogels, slangen, een megagrote krokodil en zelfs neusapen! Je weet wel die apen met die enorme neus, ze zijn zooo lelijk maar ook zo cool! Helaas laat de gids ons niet heel dicht bij deze apen komen. De enige apen waar we wel veel te dicht bij in de buurt komen zijn makaken. Nu ben ik inmiddels al niet meer zo fan van die beesten aangezien ze alles jatten, maar Shanine is er helemaal panisch voor. Zodra ze zo'n aap ziet zitten begint ze te krijsen. De gids probeert haar nog gerust te stellen: "Maak je niet druk, deze apen stelen niet hoor." Jaja, lekker geloofwaardig terwijl dat beest bij ons in de boot probeert te springen. Shanine compleet in paniek natuurlijk, die springt bijna de boot uit. Man man man, wat een tocht!

Hoewel de riviercruise echt wel mooi was en ik met Shanine enorm heb gelachen, was het me wel snel duidelijk dat Maleisië een land is dat voor mij niet veel te bieden heeft. De jungle is simpelweg verdwenen en eigenlijk is dan de enige andere optie nog om op een eiland te gaan zitten. Maar dat zou betekenen dat ik weer in een smerige dorm moet slapen waar ik s'nachts de kakkerlakken uit mn bed moet slaan en wakker geschreeuwd word door dronken backpackers. Oke, dat is misschien een beetje overdreven maar na zes maanden in dorms slapen ben ik er intussen wel klaar mee. In plaats daarvan kies ik er voor om (na een donatie van mijn veel te lieve papa en mama) nog even heel decadent een overnachting te boeken in het Sheraton hotel in Sandakan. Bij de lokale supermarkt halen we een fles drank en bij de mac scoren we een zak kipnuggets en zo ploffen we met tassen vol lekkers neer op een bedje bij het zwembad. Twee dagen lang doen we niks anders dan bakken in de zon, zwemmen in een heerlijk zwembad met uitzicht over Sandakan, aan cocktails lurken en gewoon relaxen. De perfecte manier om mijn reis af te sluiten.

En vandaar dat ik besloot mijn vliegticket om te boeken en eerder naar huis te gaan. Ik vertel het aan niemand, zodat ik mijn familie kan verrassen als ze zondag nietsvermoedend bij oma op verjaardag zitten. Vol zenuwen stapte ik afgelopen zaterdagnacht in het vliegtuig. Het is een lange vlucht en als ik zondagochtend om 06:00 uur land op Schiphol heb ik een brok in mn keel. De stewardess roept om: Welkom thuis allemaal!

Ik kan wel janken, dit was het dan. De grote reis waar ik mn leven lang van gedroomd heb, die zit er nu op. Maar het is goed zo. Ik heb een prachtige reis gemaakt met een hoop hoogtepunten en helaas ook dieptepunten. Ik heb de zon zien opkomen boven de tempels van Myanmar, speelde met olifanten in de rivier in Thailand, zwom in de prachtigste watervallen van Laos, sliep op onbewoonde eilanden in de Filipijnen, kreeg een scooterongeluk in Vietnam, heb paardgereden door het platteland van Cambodja, handjes vastgehouden met een orang oetang op Sumatra en dronk cocktails in een skybar in Maleisië. Mijn reis was totaal anders dan ik me had voorgesteld en ik heb meer gezien en meegemaakt dan waar ik ooit van had durven dromen. Het was fantastisch, intens, dramatisch, waanzinnig, hartverwarmend, heftig, weerzinwekkend, megagaaf en.. woorden schieten te kort.. Ik had het voor geen goud willen missen!

Dikke Kus!