Hanoi en Ta Van

Over de Filipijnen heb ik niet veel te vertellen behalve dat ik er een hele vette expeditie heb gedaan. Een beetje t idee Expeditie Robinson, sterker nog ik heb zelfs het eiland bezocht waar het programma is opgenomen. Het was een hele gave trip, drie dagen lang op een bootje over de oceaan varen. Chillen met een boekie in de zon, mega verbranden tijdens t snorkelen, verse vis en heerlijk eten, slapen op onbewoonde eilanden en uiteindelijk zelfs zwemmen met wilde dolfijnen! Zitten we lekker te chillen op dat bootje, begint een meisje opeens te gillen: Dolfijnen!! En ja hoor, een hele school. Snel snorkels op en t water in en wat denk je, zwemmen er zeker tien dolfijnen onder me door! Hoe tof! Overigens heb ik niet heel lang met ze mee gezwommen, want ja als er dolfijnen zwemmen.. wie weet wat er dan nog meer allemaal zwemt..?!

Maar goed, na die super toffe expeditie reis ik dus door naar Vietnam! Ik kom aan in Hanoi en deze stad is echt helemaal geweldig. Je kunt goed merken dat Vietnam een Franse kolonie is geweest. Overal zie je Franse invloeden, Franse winkeltjes, Franse  bakkers en natuurlijk Frans stokbrood dat ik opeet op een kabouterstoeltje langs de weg. De restaurantjes hier zijn echt gemaakt voor minimensjes, al t meubilair is inimini klein! Tussen alle minirestaurantjes zitten trouwens ook overal kapperszaken en het knippen gebeurd gewoon buiten dus moet je constant oppassen dat er niet een pluk haar je eten in waait. Echt, t is een bijzondere stad dit, haha. Ik kijk mn ogen uit joh. Wat wel gevaarlijk is want t is nog steeds Azië. Dus als ik weer eens met mn hoofd in de wolken loop, word ik gelijk voor mn sokken gereden door tig scooters. 

Helaas is mn buik minder blij met vietnam, wat er voor zorgt dat ik gelijk ziek op bed lig. Man man man wat voelde ik me belabberd! Ruim een week lag ik plat, totaal uit de running. Hoewel t natuurlijk absoluut niet leuk is om een week mn bed amper uit te kunnen, merk ik dat dit verplichte weekje rust wel even goed voor me is geweest. Ik heb alle indrukken van de afgelopen drie maanden een beetje kunnen verwerken. Ik heb nu ook het gevoel dat ik veel meer rust in mn lijf heb, voel me relaxter  en weet dat de wereld echt niet wegloopt als ik een weekje niks doe (hiervoor was dat nog twijfelachtig;)) 

Toen ik me eindelijk wat beter voelde heb ik t Military museum bezocht en dat is indrukwekkend! Het ging met name over de Vietnamoorlog, of zoals ze t hier noemen 'The American war'. En echt wat die Amerikanen hier aangericht hebben, het is ronduit schandalig. En wat heb ik een respect voor de Vietnamezen zoals ze er mee om zijn gegaan. Natuurlijk had Vietnam tijdens de oorlog niet dezelfde wapens en mogelijkheden als Amerika. Maar ze hebben het zo slim aangepakt, zoveel doordachte tactieken ingezet. Heel indrukwekkend. 
Behalve t Military museum wilde ik ook graag naar het Ho Chi Minh Mausoleum. Ho Chi Minh is president geweest van Vietnam en speelde een belangrijke rol toen het land communistisch wilde worden. Veel vietnamezen aanbidden deze man en bezoeken dan ook zijn lichaam in het mausoleum. Heel veel vietnamezen! Er stond een rij.. dats niet normaal! Ik denk dat er zeker 3km aan mensen stond, keurig twee aan twee. Dat dan weer wel. Hoe jammer ook, hier begin ik niet aan.

Na Hanoi reis ik door naar Sapa in het noorden van Vietnam. Of beter gezegd, naar Ta Van een dorpje tien km van Sapa vandaan midden in de bergen. Hier is t echt prachtig.  De eerste dag ga ik samen met een meisje uit mn dorm op pad richting een waterval in de buurt. Er zijn zoveel mensen die die waterval bezoeken dat ik er niet echt over nadenk dat t wel eens een lastige klim kan zijn en dus ga ik lekker op mn slippertjes. We denken er ook niet echt aan om instructies te vragen hoe we moeten lopen, zo moeilijk kan t toch niet zijn? Nee achteraf blijkt dat t zeker niet moeilijk te vinden is, tenzij je de verkeerde afslag neemt! je raad t al, we zijn verdwaald! Opeens stonden we ergens midden in een bamboebos met nergens een pad! Overal steile hellingen en met mn slippers heb ik natuurlijk totaal geen grip. We besluiten samen op blote voeten stukje voor stukje naar beneden te glibberen zodat we uiteindelijk uit komen tussen de rijstvelden. Het was een avontuur joh, keihard survivallen gewoon! Maar wel gaaf en wat een uitzichten! Kan wel zeggen dat ik wat unieks gezien heb! Via de rijstvelden vinden we gelukkig makkelijk de weg terug. Maar de volgende dag besluiten we toch maar een trekking te doen onder begeleiding van een gids. Leek me toch een iets slimmer plan.

Een Vietnamees meisje komt ons de volgende ochtend vroeg op halen. Samen met haar klimmen we naar de top van de berg. En dan bedoel ik ook echt de top want hier loop ik niet alleen figuurlijk maar ook letterlijk met mn hoofd in de wolken! We gaan echt off the beaten track en hebben fantastische uitzichten. Onderweg bezoeken we het dorpje waar onze gids is opgegroeid. Als we het dorpje naderen hoor ik opeens een kindje heel hard huilen. Vanachter een paar struiken zit ie ons angstig te bekijken terwijl ie schreeuwt om zn moeder. Onze gids begint te lachen, oooh zegt ze, dat jochie heeft nog nooit een toerist gezien! Hij vind het toch wel heel eng dat er opeens drie van die gekke wezens op zijn dorp af komen. Haha arm kind! In het dorpje bezoeken we het huis van onze gids, wat eigenlijk meer een soort plaggen hut is en waar elektriciteit en stromend water nog niet echt is uitgevonden. Het is dan ook een hele uitdaging om hier een lunch klaar te maken. Maar binnen een uur tovert onze gids toch heerlijke gerechten tevoorschijn uit een pannetje boven een houtskoolvuurtje. 

Ik vermaak me prima in Ta Van en had er zelfs een baantje gescoord. Zou er een weekje gaan werken in een guesthouse om zo wat geld te besparen en mee te draaien in het dagelijks leven van de vietnamezen in de bergen. Super gaaf en ik had er echt zin in, maar helaas denkt mijn buik er weer eens anders over. Wederom heb ik last van buikpijnaanvallen en lig ik ziek op bed. Het zal ook eens mee zitten. Omdat Ta Van erg afgelegen ligt besluit ik een bus te pakken terug naar Hanoi. Inmiddels ben ik terug in t guesthouse waar mijn Vietnam avontuur begon. De mensen hier zijn lief voor me en het voelt goed om hier te zijn in een schone, enigzins westerse omgeving. Ik ga hier gewoon lekker uitzieken en nu maar hopen dat ik me snel beter voel zodat ik door kan met mijn grote droomreis waarmaken. Want een droomreis is t nog steeds!

Dikke kus vanaf t vietnamese toilet.