Niet de gezelligste blog

Dit is niet de meest gezellige blog maar ik moet t even van me afschrijven. Ik heb zulke gekke dingen gezien de afgelopen tijd en nouja, alleen reizen is gewoon niet altijd een sprookje.

Komt ie:

Terug in Hanoi lag ik dus weer plat door de buikpijn aanvallen. Ik wilde eigenlijk naar t ziekenhuis ermee maar dat bleek gesloten te zijn vanwege een of andere feestdag. Ja ik vond t ook bijzonder maar in vietnam kan zoiets blijkbaar. Naja ik besloot t daarom ook maar op de vietnamese manier aan te pakken en dus zelf doktertje te gaan spelen. Na wat vogelen op internet lijkt t erop dat ik een darminfectie heb. Mama in Nederland naar de apotheek om te vragen wat voor medicijnen je daar voor moet hebben en vervolgens heb ik hier voor 6000 dong (omgerekend zo'n 20 cent!) Een complete antibioticakuur gekocht. Bizar goedkoop! Hoewel ik het best eng vond zelf te doktoren blijkt het toch goed te zijn geweest. Binnen twee dagen voel ik me honderd keer beter en kan ik eindelijk normaal eten zonder een buik die gelijk boos word. Hoe chill!

Omdat ik Hanoi nu wel gezien heb ga ik gauw door naar Ninh Binh. Hier is het echt prachtig. Het barst er van de karstbergen. Ook bezoek ik er een tempel en een pagode vanaf waar ik een geweldig uitzicht heb. Samen met een paar andere backpackers huur ik een bootje waarmee ik een tocht maak over de rivier. Het bootje vaart tussen de bergen door en zelfs door grotten.  Het was super. Een soort halong bay maar dan anders.

De volgende dag ga ik naar het Cuc Phuong National Parc. Het is een enorm groot park waar apen en schildpadden worden opgevangen. Het gaat veelal om aapjes die mensen als huisdier hielden en niet meer willen en bedreigde diersoorten.  De dieren worden hier verzorgd en klaar gemaakt om terug de natuur in te gaan. Gaaf om te zien en het park is mega groot.  De afstanden tussen de opvangcentra en de andere bezienswaardigheden zijn dan ook niet echt te lopen. Vandaar dat ik (tegen mn eigen goede voornemens in) besluit een scooter te huren. 

Ja je voelt em al aankomen, dat was geen slimme zet. Maar ik dacht het is een park! Hoe gevaarlijk kan t zijn? En ja, de eerste paar uur gaat t ook hartstikke goed.  Ik durf steeds sneller en vond t hartstikke tof. Steeds harder cross ik door de jungle. Domme ik! Ik moet remmen voor een bocht.  De weg is glad en ik verlies de macht over t stuur. Keihard glij ik uit over t asfalt. Mijn knieën,  heup, hand en gezicht liggen goed open. Ook mn enkel doet zeer en mn onderlip is er nog t ergst aan toe. Die hangt lekker uit elkaar en bloed als een rund. Een paar Fransen horen me schreeuwen en schieten te hulp. Gelukkig.  De man gaat hulp halen en al snel staan er een stuk of 10 vietnamezen (en 4fransen) om me heen te krijsen. "Hospital" hoor ik mezelf zeggen "Bring me to hospital." Auto's zijn er niet en dus moet ik achterop een scooter om naar t ziekenhuis gebracht te worden. (Ja ook dat is in vietnam doodnormaal) Mijn scooter is overigens compleet naar zn grootje maar daar heb ik met veel mazzel niks voor hoeven betalen.

Omdat er geen international ziekenhuis in de buurt is moet ik naar een local ziekenhuis. Iets wat je niet wil want hier blijkt dus dat mijn medische kennis (die toch best om te janken is) duidelijk nog altijd beter is dan die van alle vietnamese artsen bij elkaar!Nadat ik een vermogen heb neergeteld mag ik pas op een brancard gaan zitten en word ik de eerste hulp binnen gebracht. Daarvoor mocht ik lekker zelf naar de atm strompelen want je word niet geholpen voordat je betaald, eerste hulp na betaling dus. Daar aangekomen begint een zuster mn wonden schoon te maken. Mn enkel zeg ik, in gebarentaal probeer ik haar duidelijk te maken dat die zeer doet. Hij is drie keer zo dik als normaal, dat valt toch niet te missen! Hier blijkbaar wel. Ze tikt er even op. "Hurt?" "Jaa hurt! Hurt a lot!" piep ik. Waarop ze doodleuk zegt: "not broken." Hoe dan?!"
Mn lip!" Begin ik terwijl ik er naar wijs. Er moet een hechting in. Ja dat begrijpt ze. Ze zet me neer op de gang waar ik moet wachten. Even later komt er een arts naar me toe met de mededeling: "Sorry, no time today. You come back tomorrow."Effe serieus! Tomorrow?! Iedereen weet toch dat een hechting gelijk gedaan moet worden en niet uren later want dan heeft t geen zin meer! En een foto van mn enkel zou ook superchill zijn voor ik em kapot loop stomme domme #@#*/@($@*!! Nee dat heb ik niet gezegd. Ik wou t wel, maar ik had simpelweg geen energie meer om er tegenin te gaan. Laat maar zitten. Ik geef t op en hoop maar dat t meevalt en de wond mooi geneest. Ook van mn enkel hoop ik maar dat ie slechts verzwikt is. Als t gebroken is moet ik toch wel naar huis. Wat een rot ziekenhuis!

Onderweg naar mn hostel barst ik in huilen uit. Wat was dit allemaal eng en wat voel ik me rot en vooral ook dom dat ik weer op zo'n stom ding moest stappen.De eerste dagen na mn crash heb ik t moeilijk. Ik kan amper lopen door de pijn in mn enkel en iedere vietnamees die me voorbij ziet strompelen lacht me uit met een "haha motorbike!" Ja, ik ben inderdaad een van die stomme toeristen die onderuit is gegaan met een scooter ha-ha ik heb pijn! Stomme vent! Om over andere backpackers nog maar te zwijgen.  Wat een brutaal, onopgevoed volk. Ja mn halve gezicht ligt open en t ziet er eng uit maar he! nooit geleerd dat staren onbeleefd is?! Pff wat ben ik er klaar mee! Mn reislust is verdwenen en ik overweeg serieus om een vlucht naar huis te boeken. Maarja, moet ik dan zomaar de handdoek in de ring gooien. Mijn droom opgeven? Ik heb hier zo lang naartoe geleefd, zo hard voor gewerkt en dan zou t nu ineens klaar zijn. Nee, ik moet t van mezelf nog even volhouden en gelukkig maar.

Na een paar dagen reis ik door naar Hue in t midden van Vietnam. In mijn dorm in Hue vraagt een jongen of ik mee wil naar t citadel en dat lijkt me leuk.  Yes! Eindelijk kan ik weer een beetje de deur uit en dingen ondernemen. Het citadel is mooi en we bezoeken de verboden, paarse stad en de paleizen en prachtige tuin.  Misschien is het allemaal niet eens zo heel spectaculair maar ik ben zo blij dat ik eindelijk weer wat kan doen dat ik t toch helemaal geweldig vind. Ook gaan we naar de beroemde Tu duc tombe. Ik vind t geweldig!  S'avonds maken we met een groepje nog een tocht over de rivier door Hue.  Het is super. Ik ontmoet nu ook weer een hoop andere backpackers die wel leuk en lief zijn. Ik heb echt een top dag!

Maar hoe leuk het nu ook allemaal weer is, ik merk dat ik nog niet helemaal hersteld ben. Na die dag ben ik dan ook echt uitgeput en heb ik echt een dag nodig om bij te komen. Maar het is zo fijn om me eindelijk beter te voelen. Ik ben zo blij dat ik weer een beetje kan lopen. Ook al gaat het ontzettend langzaam, ik lijk serieus wel een oud omaatje zoals t nu gaat en trappen kom ik helemaal bijna niet op of af. Maar het gaat met de dag beter. De gekke korsten in mn gezicht zijn ook een eind verdwenen en dat maakt dat mensen me ook een stuk minder aankijken alsof ik een wandelende attractie ben. Mn knieën liggen nog wel open maar ach dat worden vast mooie vietnamese tattoeages. 

Ik ben nu zo blij dat ik niet heb opgegeven. Alleen backpacken is niet altijd leuk en de afgelopen weken heb ik t zwaar gehad. Maar ze zeggen wel: "what doesnt kill you makes you stronger" en dat is waar. Mn reislust is weer terug en ik weet zeker dat de komende drie maanden nog geweldig gaan worden zolang ik maar niet meer op een scooter stap. Ja, drie maanden je leest t goed. Omdat ik veel tijd kwijt ben geweest aan ellende heb ik besloten mn tripje met een maand te verlengen om de schade in te halen. Ik vlieg nu op 1 augustus terug. Precies op tijd voor mn verjaardag ;)

Liefs en maak jullie geen zorgen, ik overleef t wel :)
X!