Welcome to the jungle!!

Whaahhh! Dit was zo ontzettend gaaf dat ik niet langer wil wachten om het met jullie te delen. Ik heb een jungletrekking gedaan in Bukit Lawang, Sumatra. En het was zo mooi dat ik zelf maar amper kan geloven dat het allemaal echt gebeurd is!

Ik ben dus vanaf Bangkok naar Medan gevlogen en als ik daar het vliegveld uitloop komt de geur van kreteksigaretten me al tegemoet, heerlijk. Het klinkt gek, maar na vier en halve maand steeds in compleet onbekend gebied te hebben gereisd voelt Indonesie echt een beetje als thuiskomen. Ik ben bekend met de cultuur, begrijp de taal een beetje en ik weet gewoon hoe alles ongeveer werkt.  Als ik aankom in Bukit Lawang voel ik me ook gelijk op mn gemak. Ik heb een fantastisch guesthouse aan de rivier en voel gelijk een klik met de locals, die nieuwschierig komen vragen waar ik vandaan kom. Ik leg uit dat mama Nederlands en papa Moluks is. "Ah dus je bent gado gado!"  zegt een van de jongens lachend. En Gado gado is gelijk mijn nieuwe bijnaam. De jongens vinden dat ik maar snel de taal moet kunnen en dus zijn onze gesprekken een mix van heel veel Maleis (waarvan ik maar de helft begrijp) en af en toe wat Engels. Super lachen! Ik leer toch aardig wat nieuwe woordjes, maar word ook een miljoen keer uitgelachen. De hele avond drinken we bintangs terwijl Agus gitaar speelt en Dedi keihard vals meezingt en dat allemaal aan de rand van het tropisch regenwoud. Met de nadruk op regen, want die avond stort het! Echte tropische storm met onweer, bliksem en stroomuitval. Leuk als ik de volgende dag een trekking moet doen in de jungle...

De volgende ochtend sjok ik, nog half slapend, de ontbijtzaal in en wie zit er daar midden op tafel.. Een aap! Lachend zie ik hoe Buli hem stukjes fruit voert en loop naar hen toe voor mijn eerste apenknuffel. De aap vind het allemaal prima zolang hij maar fruit krijgt en hij achtervolgt Buli uiteraard overal.
Even later ga ik samen met nog vier meiden en de rangers Dedi en Jetri op pad, de jungle in. We gaan twee dagen lang klauteren door t oerwoud, opzoek naar orang oetans en andere wilde dieren. Onderweg is het uiteraard een grote modderpoel en ik ben al zon fantastische klimmer. Samen met de andere meiden loop ik te klungelen, glibberen en glij uit over allerlei gladde stukken terwijl Dedi met alle gemak voor ons uit springt en ik hoor Jetri (die achteraan loopt) stiekem zachtjes grinniken. Het zal er ook wel weer erg charmant uit gezien hebben..
We zijn pas een uurtje op weg als Dedi opeens zegt dat we stil moeten zijn. Dan slaat ie een paar oerkreten uit. We wachten en even later.. Ja hoor, daar zijn de eerste orang oetans al! Hoog boven ons in de bomen slingeren ze heen en weer. Zeker een halfuur blijven ze bij ons in de buurt en kijken ze net zo nieuwschierig naar ons, als wij naar hen. Wat een mazzel dat we ze al zo snel zien! Maar het blijkt dat dit slechts het begin is..

Onderweg zien we nog heel veel aapjes, veelal makaken en Jetri vind zelfs nog een schildpad! Het is een geweldige trekking en behalve de beestjes is het regenwoud eigenlijk op zichzelf al fantastisch. Mega hoge bomen, gekke planten en struiken en overal weten Dedi en Jetri wel een verhaal bij. 

Na drie uur intensief klimmen en klauteren houden we pauze. Mijn benen vallen er bijna af inmiddels en ik heb mega trek! Tijd voor lunch, gewoon midden in de jungle op t pad, althans voor zo ver je t een pad kunt noemen. Terwijl Dedi wat grote palmbladeren verzamelt en op de grond legt als kleed, haalt Jetri een mes tevoorschijn waarmee hij voor ons alvast wat fruit schilt. Mandarijntjes, passievrucht, ananas en banaantjes. Maar we zijn uiteraard niet de enigen die trek hebben. We horen wat ritselen naast ons en ja hoor, daar zit een aapje ons heel jaloers aan te kijken. Van Dedi mogen we hem niets geven. En ik dacht nog: "Nee, dats niet nodig, dat komt ie zo vast zelf wel halen." Niet dus! Zoals Dedi en Jetri de apen kennen, zo kennen de apen de rangers ook. Het lijkt er op dat de aap prima weet dat hij niets krijgt en op een afstandje blijft hij jaloers toekijken. Ik vind hem toch wel een beetje zielig, maar als we uitgegeten zijn zegt Dedi dat hij wat banaantjes voor de aap achter zal laten.

We trekken verder, weer klimmen en klauteren en vallen over losse takken. Dan opeens staat Dedi stil. Recht voor hem op het pad staat een enorme orang oetang. Blijf maar bij Jetri zegt Dedi, en op een afstandje kijken we toe hoe Dedi samen met een andere ranger naar de orang oetang toe gaat. Jetri legt uit dat ze de orang oetang, Suma, weg moeten lokken omdat ze onze route blokkeert. Ze proberen vanalles met een hoop fruit, maar het lijkt er op dat Suma daar maling aan heeft. Het is haar jungle en ze is duidelijk niet van plan ons door te laten. Na een paar flauwe spelletjes tussen de aap en de rangers geven ze t op, dan maar omlopen.

Terwijl we verder lopen verteld Dedi dat hij liever niet langs Suma wil met twee groepen. Maar maak je geen zorgen, Suma is niet gevaarlijk. Er is maar een orang oetang waarvoor we wel moeten oppassen en dat is Mina. Die heeft al meerdere keren mensen aangevallen. Ew! Vind dat toch best een eng idee!
Maar we gaan steeds dieper de jungle in. En drie keer raden wie we even later tegenkomen.. Mina! Natuurlijk was dat best even spannend maar iedereen bleef gelukkig heel rustig en ik moet zeggen dat ook Mina er kalm uit zag. Op haar gemakje eet ze banaantjes die een ranger haar voert. Dedi gaat er weer naar toe. Dit keer mogen we niet blijven kijken en Jetri en de andere ranger nemen ons mee weg van Mina. 
Even later is Dedi weer bij ons terug. Zo, Mina is van het pad af en terug de bomen in. Inmiddels beginnen we allemaal behoorlijk moe te worden maar we moeten nog een flinke berg op en af. Over een uurtje zijn we bij het kamp zegt Jetri. Helemaal kapot klim ik de berg op en sjok achter Dedi aan als er opeens weer een orang oetang, dit keer met een baby aapje, uit de boom geslingerd komt. Ik plof neer op een boomstam om fotos te maken. Dan komt de aap naar beneden geslingerd, recht op mij af. Maar volgens Dedi is dit een lieve aap. De enorme orang oetang komt zo naast me op de boomstam zitten. Ze kijkt me even aan en pakt dan ineens mijn hand. Wat een dier! Het is zo bizar. Maar de aap, Jacky, is inderdaad heel lief en wil eigenlijk alleen maar even knuffelen terwijl haar babyaapje intussen aandachtig mijn armbandjes bestudeerd. Het voelt echt als een droom!
Na een tijdje knuffelen moet ik toch mijn hand uit de apenklauw wurmen en gedag zeggen tegen Jacky. Tijd om naar t kamp te gaan. Daar aangekomen worden we enthousiast verwelkomd door Eddie. Eddie is een veel te drukke 18jarige ranger in opleiding. "Welcome to the jungle!!" schreeuwt ie terwijl hij naar ons toe komt gestuitert. Met kleding en al springen we de rivier in, ik voel me zooo smerig! Eindelijk die vieze modder en zweetlucht afspoelen. Terwijl wij rondspartelen in de rivier, maken de rangers het avondeten klaar boven een houtvuurtje en het is een feestmaaltijd. Het is weer een super gezellige avond, we zingen liedjes bij een kampvuur en spelen spelletjes tot t opeens keihard gaat onweren. Bedtijd dan maar. Het gaat flink tekeer buiten en we slapen in slechts een plastic tentje. Maar ik ben zo kapot dat ik er eigenlijk maar weinig van mee krijg, compleet knock out!

De volgende ochtend word ik al vroeg wakker. Ik neem een duik in de rivier terwijl Eddie alweer rondstuitert om voor iedereen koffie en ontbijt te maken. Als iedereen er klaar voor is gaan we op pad naar een waterval in de buurt. Wederom is het een hele klim om er te komen. Met de spierpijn nog in mn benen sleep ik mezelf omhoog, maar de waterval is het meer dan waard! 
De twee superdagen sluiten we af met een rafttocht over de rivier. Vijf grote banden worden aan elkaar vastgemaakt, onze spullen in plastic tassen er op vast en dan wij er nog bovenop. Met die hele toestand gaan we het water in, terug raften naar het dorp. Niet normaal wat een wildwaterbaan was dat! Dedi voorop met een stok om stenen te ontwijken en te voorkomen dat we te pletter slaan tegen de rotsen. En dan keihard over de ruige rivier. Maar er zijn zoveel stenen in de rivier dat Dedi niet alles kan ontwijken en we hobbelen er dan ook een paar keer gewoon keihard over heen. "Junglemassage!!" roept Eddie. Lekker hoor, weer een blauwe plek er bij op mn billen.

Het was fantastisch! Wat ben ik blij dat ik dit heb mogen mee maken. De jungletrekking met alles erop en eraan was echt een droom die uitkwam. Terwijl ik stiekem nog steeds niet helemaal kan geloven dat t echt gebeurd is..


Xx