Ik ben er!

Het is zover!  Ik ben er! Omg ik ben er! Was t enige dat door mijn hoofd schoot toen ik landde in bangkok. Aangekomen op t vliegveld stonden Rosanne en Ruben me al op te wachten. Wat ontzettend gaaf om die twee na een halfjaar weer te zien!  En dan wel hier,  aan de andere kant van de wereld!  Zo cool :D whaahh, het avontuur gaat nu echt beginnen!

Ik kan wel goed merken dat Rosanne en Ruben al een tijd aan t reizen zijn. Terwijl zij nergens meer van onder de indruk lijken te zijn, heb ik de eerste dagen alleen maar als een klein kind achter ze aan gestuiterd, krijsend bij alle gekke dingen die voorbij kwamen. Kao San road is fantastisch!  Het echte backpackerscentrum waar behalve backpackers ook veel prachtige vrouwen lopen met veel te veel make up, enorme haren op hun benen en een dikke adamsappel, je raad t al.. Dat zijn dus ladyboys! Ruben werd daarnaast constant uitgenodigd voor pingpongshows maar van een stel Duitsers hoorden we dat dit de meest smerige show ooit is en die meiden werkelijk alles in hun private parts stoppen om mee te kunnen schieten, van pingpongballen tot scheermesjes echt je kunt t zo gek niet verzinnen. Verder zie je op Khao San Road overal gefrituurde schorpioenen, lachgasbalonnen en drankbuckets. Oh die drankbuckets! Mijn vriendinnetje Floor had me al gewaarschuwd,  die stomme buckets veroorzaken mega katers, maar natuurlijk konden we t niet laten t even uit te testen. En ja, ik heb daarna inderdaad de halve nacht heerlijk met de toiletpot geknuffeld.  Maar wat een avond!  Met die Duitsers en nog een Zweedse jongen zijn we ook een paar avonden opgetrokken wat super gezellig was. Met hen zijn we ook een avond naar een brug gegaan om vanaf daar vuurwerk te kijken tijdens Chinees nieuwjaar.  Hoewel het een enorm spektakel zou moeten zijn (althans dat had ik gelezen op internet)  hebben wij bij een kristalheldere hemel nog geen stipje vuurwerk gezien en ook in Chinatown viel de nieuwjaarsviering enorm tegen,  het was meer een megadrukke braderie met een miljoen Chinezen die zich staan te verdringen om de enige paradedraak op de foto te zetten.  Niet mijn ding! Eerlijk toegegeven,  los van Kao San road en een aantal bezienswaardigheden is heel Bangkok niet echt mijn ding. Het is een veel te drukke, chaotische en vooral smerige stad. Daarnaast is t contrast tussen arm en rijk enorm,  tussen de dure auto's en chique clubs zitten overal bedelaars, vaak missen ze een arm of been of zijn ze met kleine kinderen die meestal ook wat mankeren. Enorm hard om te zien. Na drie dagen was ik dan ook echt wel klaar met Bangkok, maar moest nog wachten op mijn visum voor Myanmar. 

We besloten daarom een dagje naar Ayutthaya te gaan, de voormalige hoofdstad van Thailand.  Deze stad is echt prachtig. Het ligt er bezaaid met ruïnes. Op de fiets gingen we de stad verkennen. Een enorme uitdaging, allereerst rijd t verkeer hier links wat wel even wennen is maar nog meer omdat die fietsjes zijn gemaakt voor kleine Aziatische mensen. Met die lange stelten van mij is dat natuurlijk geen succes. Het zag er uit joh! Echt ik voelde me een reus op een krakkemikkig kinderfietsje! Maar wel ontzettend gaaf en heel veel gezien, waaronder ook de olifanten..  Lieve mensen, zullen we alsjeblieft met zn allen afspreken dat we nooit meer meedoen aan olifantenritjes? Het is zo zielig! Busladingen vol toeristen die een ritje op zn rug willen maken terwijl hij dat helemaal niet aan kan. Die arme beesten worden zo mishandeld en hebben zo'n pijn. Die lieve olifant zat vol littekens en striemen en zn hele poot lag open door de ketting die er om zat.  Arm beest,  ik heb als een klein kind naast hem zitten huilen. Hij keek ook zo zielig. Omdat het me zo aangreep zijn we snel verder gefietst en even later in de stad werd t tijd om te lunchen. Ik koos voor een soort satespies met groenten,  althans dat dacht ik. De eerste twee happen waren best lekker, tot ik op blijkbaar een soort groene peper beet. Yep, daar was t tweede tranendal van de dag. Man man man.. mn hele mond stond in brand! En ook Rosanne (die hetzelfde had) ging kapot terwijl we intussen uiteraard keihard werden uitgelachen door Ruben en de lokale marktvrouwtjes. Moet er ook wel stom uit hebben gezien.

Helaas liet de peper flink zn sporen na. De volgende dag gingen we naar Kanchanaburi. Weer een prachtige stad waar veel te zien is, maar ik dus vooral veel Aziatische toiletten zag. Jawel, ik ben slachtoffer van reizigersdiarree. En lieve mensen, dit is echt verschrikkelijk.  Eten durf ik inmiddels niet meer, want gegarandeerd dat ik daarna mag rennen. Maar natuurlijk wilde ik me niet laten kennen dus toen Rosanne en Ruben met het idee kwamen scooters te huren en naar de hellfire pass te rijden, zei ik volmondig ja. Supergaaf!  Maar ik op een scooter.. Dat kan natuurlijk nooit lang goed gaan. 18km ben ik blijven zitten waarna ik een bocht maakte en met scooter en al over t hete asfalt gleed. Gelukkig zagen Rosanne en Ruben het gebeuren. Rosanne kwam direct naar me toe rennen, op de voet gevolgd door een horde thaise vrouwtjes met een verbanddoos. Terwijl Roos mn scooter van de weg sleepte begonnen de thaise vrouwtjes mn schaafwonden te verzorgen. Pijnlijk maar ik heb wel een mooi verhaal en zoals Ruben t noemde: Drie echte thaise tatoeages op mn knieën en elleboog ;)
Even voor papa en mama: maak je geen zorgen.. Ik heb t overleefd en heb de rest van de rit veilig bij Ruben achterop gezeten (leek me slimmer dan bij Roos want twee meiden op een scooter wordt helemaal niks natuurlijk)

De hellfire pas was erg indrukwekkend.  250000 gevangenen hebben 20 maanden lang gewerkt aan de spoorlijn. Zij werden gedwongen 18 uur per dag te werken zonder pauze en dat heeft dan ook vele slachtoffers geëist.  Zo'n 100000 mensen zijn omgekomen bij de bouw, veelal door uitputting maar soms ook door de martelingen die ze kregen als ze niet hard genoeg werkten.  Bizar om hier nu zo rond te lopen. Na de hellfire pas wilden we nog naar de Erawan watervallen,  maar die bleek droog te staan. Wel hebben we een andere droogstaande waterval bezocht op de terugweg waar ik nog even mooi vanaf stuiterde. Laten we het erop houden dat t niet echt mijn dag was en ik in de eerste week vrijwel alle pech heb gehad die je kunt hebben. Ach, heb ik dat maar vast gehad, veel erger als dit kan t niet meer worden. Gelukkig zijn Ruben en Rosanne ontzettend lief voor me, terwijl ik nog steeds om de vijf minuten naar de wc ren zorgen zij ervoor dat ik af en toe toch wat te eten en voedingssuplementen binnen krijg die ik daarna weer net zo hard uitkak. Vanavond vertrekken we met de nachtbus naar Myanmar en vanaf dan ga ik alleen maar genieten.. en diarreeremmers eten..  ;)

Dikke kus van de pechvogel