Myanmar

Het heeft even geduurd, maar hier is ie dan.. Mn verhaal over de avonturen in Myanmar.  Dat t zo lang duurde komt vooral doordat de verbinding in Myanmar verschrikkelijk is. Serieus je hebt er vaker geen dan wel stroom, om dan nog maar te zwijgen over de wifi..

Het eerste wat me opvalt als ik het land binnen kom is dat de mensen hier absoluut NIET kunnen rijden! Ik dacht dat ik t ergste wel gezien had, maar dit slaat echt alles. In een personenauto met 130 over een hobbelige zandweg scheuren is hier de normaalste zaak van de wereld. Ondertussen non stop op de toeter rammen. Maar het is niet zo'n toeter als in Nederland, zo van "He flapdrol wat doe jij nou!" Nee, dit is er meer een van: "Kijk uit jongens, ik kom eraan! Ik kom eraaaann!" Desondanks kun je nog beter mij op een scooter zetten dan een Birmees achter t stuur ;) Na die dodemansrit kwamen we, veel eerder dan verwacht (dat is dan wel weer leuk) aan in Malwyamine. Hier kon je goed merken dat de mensen nog niet erg gewend zijn aan toeristen. Op straat werden we vaak aangestaard door locals. Maar volgens mij vinden ze t wel leuk om ons te zien en als ik vrolijk Mingalaba!  (hallo!) zeg, gaan ze helemaal stuk van het lachen. In Malwyamine hebben we een pagoda bezocht en een uitkijkpunt maar dit was verder niet erg bijzonder en het guesthouse waar we verbleven was ronduit smerig. Mn kamer leek meer een gevangenis en zat vol spinnenwebben en de volgende dag hoorde ik van andere backpackers dat ze zelfs last hadden van bedbugs en dat is dus de grootste nachtmerrie die je als backpacker kunt hebben. We zijn dan ook al snel verder gegaan naar Yangon.

Beste keus ooit! Yangon is echt fantastisch! Ik ben verliefd op deze stad. Het is er wel smerig, dat is eigenlijk in heel Myanmar wel, maar scooters zijn in de stad verboden en daardoor lijkt er veel minder smog te zijn zoals in Bangkok. En zelfs de meest toeristische straten zijn niet echt toeristisch. Zelfs in de 'partystraat' 19th street staan er gewoon een paar plastic stoeltjes en tafeltjes op straat waar je Myanmar Beer kunt krijgen en midden tussen de locals zit. Heerlijk!  De westerse wereld is er gewoon, op een paar grote winkels na, nog niet echt door gedrongen. We hadden nu gelukkig wel een heel leuk hostel met een heeeeerlijke warme douche! Ik had al ruim een week geen warm water meer gehad dus dit was echt gewoon hemels en reden om er minstens drie keer per dag onder te springen. Verder sliepen we met acht man op een dorm en dat is natuurlijk super gezellig. De eerste dag zijn we gelijk met een groepje de stad gaan verkennen.

Eerst hebben we het huis van Aung San Suu Kyi bezocht. Nu kon je hier eigenlijk niet veel meer zien dan de poort voor haar huis, je mocht er helaas niet naar binnen. De anderen vonden er ook niet zoveel aan, maar ik ben wel erg blij dat we hier geweest zijn. Vooral doordat ik weet wat zich heeft afgespeeld in dit huis. Aung San Suu Kyi is de vrouw die jarenlang gevochten heeft voor de vrijheid van het birmese volk en daarvoor in totaal 15 jaar huisarrest heeft gehad in dit huis. Zij zat (verspreid over verschillende periodes) alleen opgesloten in het huis, terwijl haar man en twee zoons in Londen woonden. Omdat ze haar volk niet in de steek wou laten heeft ze volgehouden. Als ze weg zou gaan, zou ze immers nooit meer t land in mogen. Terwijl haar politieke partij (Nationale Liga voor Democratie) al in 1990 de verkiezingen won, kwam ze pas in 2010 officieel vrij waarna het land zich pas echt kon gaan hervormen. Aung San Suu Kyi heeft uiteindelijk ook de Nobelprijs voor de vrede ontvangen.

Na het bezoek aan het huis lopen we verder door een wijk met mega villa's. Maar door t contrast van deze villa's ten opzichte van de plaggen hutten waar de meeste Birmezen in wonen kun je goed zien hoe corrupt het land eigenlijk nog steeds is. Er is duidelijk geld aanwezig in dit land, alleen niet bij de juiste mensen. Ondanks de strijd en overwinning van Aung San Suu Kyi heeft de Militaire partij nog steeds erg veel invloed.

Tijdens onze veel te warme wandeling komen we een terras tegen in de schaduw waar we even gaan uitpuffen. t is dik 40 graden en dus veel te heet om wat te ondernemen. Hier komen we erachter wat de Birmese manier is om de aandacht van het personeel te trekken. In plaats van je hand op te steken, is het hier gebruikelijk om een kus geluidje te maken. En dat terwijl kussen in t openbaar hier dus echt niet is toegestaan. Vol zenuwen proberen we t uit en beginnen luchtkusjes te geven en ja hoor.. T werkt!  Gelijk komt er personeel naar ons toe rennen. Handige techniek die ik in Thailand weer snel moet afleren want dan kijken ze je toch een beetje vreemd aan. (Yep, ik was even vergeten dat ik de grens over was en zat dus enthousiast kusgeluidjes te maken in een Thais restaurant.. Lekker gênant!)
Na de middag op t terras hebben we nog een oude glasfabriek bezocht, waar ik voor t eerst een Aziatische spin tegen t lijf liep. Nu ben ik al bang van de spinnen in Nederland dus je begrijpt dat ik vervolgens niet veel verder durfde te gaan dan de ingang van de glasfabriek.  Wie weet hoeveel van die enge monsters er daar nog meer rondkruipen..

De volgende dag sloot een Mexicaanse jongen zich aan bij ons groepje en zijn we naar de markt gegaan. Super lachen want die Mexicaan was ook nog maar net in Azië en krijste dus enthousiast met me mee bij alle gekke dingen die we tegenkwamen onderweg en uiteraard ook moesten uitproberen. Gekke fruitsoorten en natuurlijk die pruimtabak.. dat kauwt iedereen hier, zowel mannen als vrouwen. Ze hebben hier dan ook allemaal een prachtig gebit vol rode rotte tanden. En die pruimtabak is toch een partijtje vies! Oh man! En heel mn tong was verdoofd, zo gek! En die Birmezen lachen joh, toen wij daar een beetje kapot stonden te gaan.. Stomme toeristen ook!

Na het avontuur op de markt zijn we naar de grootste pagoda van heel Myanmar geweest..  De Shwedagon Pagoda! Man wat is dat ding enorm en helemaal van goud! In de top van de pagoda waren allerlei diamanten verzameld, geweldig mooi. Rond de pagoda lopen ook overal monniken die maar wat graag een praatje met je maken. Sommigen iets te graag.. (eentje bleef maar tegen ons aan praten haha..) best gek eigenlijk,  want in Thailand zijn de monniken helemaal niet zo toegankelijk en worden ze veel meer als heilige beschouwd. Later horen we dat in Myanmar iedereen een keer monnik of non geweest moet zijn, al is het maar voor een uurtje.

Na Yangon reizen we verder naar Bagan. Het is een lange rit in een krakkemikkige bus waarin je amper ruimte hebt om je benen kwijt te kunnen, laat staan een tas. Dat maakt Myanmar ook wel een lastig land om te backpacken,  de afstanden tussen de steden zijn zo groot. Maar het uitzicht onderweg is wel erg mooi, dwars door de bergen.

Bagan is duidelijk een veel toeristischer gedeelte dan de rest van Myanmar en hier zie ik dan ook voor t eerst weer opdringerige straatverkopers met armbandjes, kettinkjes en nog meer rommel. Luid krijsend: you want souvenir?!!  Special price for you my friend! Jaja, we kennen ze allemaal wel. Maar ook al is t toerisme hier al ver doorgedrongen, toch zijn sommige dingen nog een beetje gek voor de lokale bevolking.  Dat merk ik goed als ik achterin een pick up truck tussen de locals zit op weg naar t oude centrum. Twee vrouwtjes kunnen hun ogen niet van me af houden. Af en toe wisselen ze wat woorden met elkaar en ik begin aan mezelf te twijfelen. Heb ik iets geks? Ben ik te bloot gekleed? Uiteindelijk begint een van de vrouwtjes iets in t birmees tegen me te brabbelen maar ik kan er  uiteraard niks van verstaan. (die taaal joh, lijkt echt nergens op.. Begreep er geen hout van!) Dan komt de chauffeur die een klein beetje engels kan. Hij legt uit.. Toeristen zijn wit, jij bent niet wit.. Dat is gek.. Want je bent ook niet van hier toch? Als ik uitleg dat papa moluks is zeggen ze lachend: Aah jaa natuurlijk! Maar aan hun gezicht te zien is t een Aziatische ja en denk ik zomaar dat t ze nog steeds een compleet raadsel is.. Toegeven dat ze t niet begrijpen doen ze hier niet graag.

Aangekomen in t oude centrum van Bagan barst t er van de tempels. Echt honderden bij elkaar en de ene nog groter dan de ander. Hoewel ik wel moet toegeven dat de tempels op zichzelf niet erg bijzonder zijn. Je komt hier vooral voor het uitzicht. Tegen de avond klimmen we een tempel op om vanaf daar de zonsondergang te bekijken. En die klim is nog best een uitdaging, donkere smalle gangetjes en super steile trappetjes met mini treden en Ruben zn achterwerk in mn gezicht ;) en maar op passen dat je niet halverwege vast zit.. Maar eenmaal boven is t uitzicht echt prachtig. De zonsondergang zelf valt een beetje tegen doordat t bewolkt is, maar t geweldige uitzicht maakt dat meer dan goed.  Achteraf hoor ik dat we ontzettend mazzel hebben gehad dat wij nu zijn geweest. Het blijkt dat het vanaf 1 maart 2016 niet meer is toegestaan de tempels in Bagan te beklimmen. Net op tijd dus! Sowieso ben ik blij dat ik nu in Myanmar ben geweest.  Het toerisme ontwikkeld zich duidelijk erg snel. Overal zijn nieuwe resorts in aanbouw, zo zonde eigenlijk.  Het is er nu nog zo mooi en authentiek.  Dat merk ik vooral goed tijdens de trekking van Kalaw naar het Inle meer, maar dat vertel ik even in een nieuwe blog ;)

Tot zoo!