Tanah Toraja, Sulawesi

Oke, dit was denk ik het mooiste gedeelte van mijn reis, maar wel met een dramatisch begin. Na aankomst in Makassar moest ik eerst opzoek naar een hotel voor de eerste nacht. Dat had ik vrij snel geregeld op de airport, wel voor de hoofdprijs maar goed, dan had ik t van tevoren maar moeten regelen.

Ik heb nog nooit zon slecht hotel gezien!! (en intussen ben ik toch best wat gewend, dacht ik..) Eerlijk, de zwerfkatten renden door t restaurant, de badkamer zat van top tot teen onder de schimmel en overal in de gangen lagen hoopjes modder, althans ik hoop dat het modder was..
Als klap op de vuurpijl was er ook nog eens niemand (maar dan ook echt NIEMAND) die Engels sprak. En gezien mijn Indonesisch nogal om te huilen is.. Naja, met handen en voeten taal en 3 woorden indonesisch kwam ik verbazingwekkend ver. Maar wat was ik blij dat ik de volgende ochtend vroeg weer weg mocht daar.

Om 09:30 uur ben ik vanaf Makassar met een, ik moet zeggen heeele mooie luxe, bus vertrokken richting Rantepao. Het was een lange reis, ik kwam pas om 21:00 uur aan in Rantepao. Maar intussen heb ik wel de binnenlanden van Sulawesi gezien. De bus ging dwars door de jungle, fantastisch!

Aangekomen in Rantepao had ik gelukkig wel al een hostel geregeld. Dit zag er op t eerste gezicht prima uit. Had alleen een lekkende kraan, dus ik dacht die draai ik wel even dicht.. Stom idee! Het water spoot alle kanten uit en dat ding ging met geen mogelijkheid meer dicht. Snel hulp gehaald. Een of ander mannetje in een groen pakje dat door moest gaan voor loodgieter zou t wel even fixen en dat heeft ie ook gedaan, maar uiteraard op zn Indonesisch. Als ik even later in de badkamer kijk zit de kraan gewoon dicht getaped. Zo! gefixt, zegt ie trots.. Haha, blijf me verbazen over dit land.

De volgende ochtend word ik opgehaald door Janssen. Een Indonesische student die ik heb leren kennen tijdens het COP-project, hij woont in Rantepao en is de komende dagen mijn persoonlijke gids! Eerst moet ik mee naar zijn huis, kennis maken met zijn hele familie uiteraard. Hele leuke mensen! Gezien de Indo's alles samen doen, gaan we ook met de hele familie op sjouw door Tanah Toraja.

Ik heb zo ongelooflijk veel plekken in Tanah Toraja gezien dat ik niet alle namen heb kunnen onthouden. Allereerst naar een plaatsje ten noorden van Rantepao waar ik een fantastisch uitzicht had over Sulawesi. Vervolgens zijn we door gereden en hebben we de grootste grafrots van Tanah Toraja bezocht. Het is een waanzinnig grote rots met inderdaad ook heel veel graven erin. Janssen verteld dat de dood en het graf een belangrijke rol spelen in de Toraja cultuur. De begrafenisplechtigheden zijn vaak groots en hoe meer aanzien de overledene had hoe grootser zijn begrafenis moet zijn. Van diegenen met het meeste aanzien worden ook beelden gemaakt en deze zijn geplaatst bij het graf zodat de nabestaanden de uiterlijke kenmerken van de overledene niet zullen vergeten. Omdat hier veel geld en tijd in zit kan het soms wel tot 10 jaar duren voor een overledene ook daadwerkelijk begraven word.

Na de grafrots rijden we verder en bezoeken we de oudste traditionele Toraja huizen die er nog zijn. Deze zien er prachtig uit. Ze zijn gebouwd boven de grond en het dak lijkt op een soort omgekeerd schip. Aan de voorkant van de huizen zijn hoorns van buffels bevestigd. De buffel is een belangrijk dier in de Toraja cultuur. Deze draagt bij aan de sociale status van de eigenaar. Dat geld overigens ook voor varkens. Deze dieren worden dan ook meer gehouden vanwege het aanzien dat ze de eigenaar geven dan vanwege hun vlees.

Hoewel ik wel aardig wat varkensvlees gegeten heb op Sulawesi. Waaronder Babi Bakso, een traditioneel gerecht en het smerigste wat ik ooit gegeten heb! Het moesten gehaktballen van varkensvlees zijn, maar eerlijk ik vraag me echt af wat voor 'ballen' dit geweest zijn..

Naast de graven, traditionele huizen ben ik ook nog naar graf grotten geweest. Natuurlijk waren hier ook heel veel graven te zien en beelden van de overledenen, maar er lagen ook overal schedels en botten. Ik vraag me nog af of het waar is, maar volgens Janssen waren deze van echte mensen. Het klinkt allemaal een beetje luguber, maar ik moet zeggen dat het wel heel bijzonder en op de een of andere manier toch ook mooi is om te zien.

De volgende dag ben ik ook nog naar Singki Hill geweest. Naja Hill.. zeg maar gerust Mountain! Duizenden trappen op wandelen op slippers!! wist ik veel! oh ik was kapot! en Janssen maar lachen.. Maar vanaf Singki Hill (uch mountain!) had ik ook wel een waanzinnig uitzicht over Rantepao. Het was t dubbel en dwars waard!

Tot slot wilde ik nog graag naar de Air Panas ofwel warmwaterbronnen. Klinkt gaaf toch? Dacht ik ook! Realiteit.. een smerig zwembad met groen stinkend water. Die stank kwam door de fosfor (?) die in het water zit. Het water komt namelijk direct uit de bergen en het zou goed zijn voor je huid. Ik heb het niet uitgeprobeerd, wat een lucht! Het water was wel verassend warm. alsof ze de warme kraan vol open hadden gezet.

Na een fantastisch weekend Sulawesi werd ik door Janssen zijn familie uitgenodigd om ook bij hen nog te dineren. Superleuk! ik merk dat ik t toch wel erg gaaf vind om onder de locals te zijn. Wat een lieve mensen zijn dit toch. Janssen had zijn familie schijnbaar verteld dat ik pas jarig ben geweest. Krijg ik opeens een verjaardagscadeautje van zijn zus! Een sarong en 2 handgemaakte houten beeldjes van de Toraja's. Zooo lief! En ook Janssen zelf heeft nog een verassing voor me; een verjaardagscadeautje van hem en alle Indo studenten waarmee ik heb gewerkt tijdens het COP project! Een mooie knalroze tas! Heel gaaf!

Ja, Sulawesi was top!! Nu nog een weekje Java en dan vlieg ik alweer terug naar Nederland. Oohh ik wil er nog niet aan denken! Regen, wind, school, back 2 reality.. laat mij nog maar even op mn roze wolk zitten. ;)