Wat gaat de tijd toch snel!

In de afgelopen 2 weken is er ontzettend veel gebeurd. We hebben keihard gewerkt aan het project; de school en de weg er naar toe. We hebben zelfs een extra project toe kunnen voegen, namelijk een hek bouwen om de school en het schoolplein. Dat was ook wel nodig want de school staat op een berg met naast het schoolplein een flinke afgrond. Niet erg veilig dus als daar dalijk allemaal kinderen gaan spelen.

Het hek hebben we vorige week al af kunnen ronden, maar dat heeft wel aardig wat (zowel letterlijk als figuurlijk) voeten in de aarde gehad. Want ja met 4 meiden een hekje in elkaar zetten.. Je kunt je vast wel voorstellen hoe dat dan gaat; Neee! meer naar links! Hou nou recht! Aaauw mn duim!! Ik ben natuurlijk ook zooo technisch ;) Maar het is ons uiteindelijk wel gelukt! Wel met een beetje hulp van Stijn en de dorpelingen, maar toch..

De school en de weg er naar toe hopen we morgen af te kunnen ronden. Moet zeggen dat t erg leuk was om hier met zn allen aan te werken, met zoveel verschillende studenten uit andere landen met andere culturen. Dat heeft natuurlijk ook wel eens problemen opgeleverd, maar gelukkig waren daar Bob, Bart en Hyun (de COP begeleiders) die ons tips gaven hoe we met de verschillen om moesten gaan.

Daarnaast had Hyun halverwege de tweede week ook nog een verassing voor ons; Post uit Nederland!! Eerlijk, ik kan niet beschrijven hoe onwijs leuk het is om opeens 2 mooie brieven van papa en mama te ontvangen en een tof armbandje met een gelukshangertje van Jermaine!! Jankend de brieven zitten lezen, ooh wat had ik ze graag even willen knuffelen. Echt papskie, mamskie & lief broertje; ontzettend bedankt!!

Naast het harde werken aan het project doordeweeks, heb ik in het weekend altijd lekker vrij en vorig weekend was waanzinnig vet. We zijn toen met de hele club uit Nederland naar Jogjakarta geweest, dat was 8 uur rijden maar het dubbel en dwars waard. Wat een verschil is Jogjakarta vergeleken met Kediri zeg. Veel toeristischer, was ook erg raar om opeens onbekende mensen Nederlands te horen spreken aan deze kant van de wereld. Anyway; ons doel in Jogjakarta was de zonsopgang bekijken op de Borobudur en dat is gelukt. Waaaaauwww wat is dat ongelooflijk mooi!!! Dit tempelcomplex zou het 8e wereldwonder worden genoemd en eerlijk die titel is volledig terecht! Natuurlijk heb ik behalve van al het moois genieten, ook nog even met een buddha staan knuffelen want een beetje extra geluk is altijd welkom ;) Na de borobudur zijn we ook nog naar de Prambanan geweest. Deze vond ik minder indrukwekkend dan de Borobudur maar evengoed ook erg mooi.

Maar hoe mooi Indonesie ook is, afgelopen woensdag ben ik er achter gekomen dat het land ook een duistere kant heeft. Ik ben toen namelijk naar een weeshuis geweest, welke word gesteund door het COP. Wat ik daar gezien heb, ik kan t amper beschrijven. De mensen in het weeshuis (zowel volwassenen als kinderen) hadden allemaal een verstandelijke beperking.

<>

De mensen met een verstandelijke beperking hebben allemaal zo hun eigen verhaal, maar 1 ding hebben ze allemaal met elkaar gemeen. Ze worden allemaal verstoten door de samenleving. De Indo's geloven namelijk dat deze mensen vervloekt zijn of bezeten door de duivel. Zodoende geloven ze ook dat deze mensen geen gevoel hebben, echt t gaat heel ver. Zo ver dat de mensen ook nooit buiten het weeshuis komen.

Een van de bewoners mocht zelfs haar kamer niet uit, beter gezegd; ze zat in een isoleercel. Ik heb haar mogen zien. Wat ik aantrof kan ik amper beschrijven. Dit was geen 36jarige vrouw meer, maar slechts een hoopje mens waar bijna geen leven meer in zat, de wanhoop stond in haar ogen. Het was net een scene uit een slechte horrorfilm. Het verhaal achter deze vrouw gaat nog verder. Haar vader wilde heel graag rijk worden. In ruil voor die rijkdom zou hij de ziel van zijn dochter verkocht hebben aan de duivel, waarna zij dus zo geworden is.

Als ik al de verhalen zo aanhoor, besef ik me dat dit land toch enorm achterloopt op de westerse wereld.Wat hebben we het met zn allen dan toch ongelooflijk goed in Nederland!

Maar aan Nederland wil ik ook niet te veel denken, want ik heb het wel nog ontzettend naar mn zin en ben dan ook nog lang niet van plan naar huis te gaan! Nu het COP-project er bijna op zit, is mijn ticket naar mn volgende avontuur alweer geboekt. Aanstaande donderdag vlieg ik namelijk lekker naar Bali!! Ik heb er ongelooflijk veel zin in!

Heel veel liefs & tot de volgende blog vanuit Bali!
xxxxxxxxxx