De laatste week..

Dikke, vette pech! dat heb ik de laatste week behoorlijk vaak gehad! Ik had met Inger (ook weer een meisje dat ik heb leren kennen tijdens het COP-project) in Probolinggo afgesproken om vanaf daar nog een stukje samen te reizen. Volgens Janssen was Probolinggo wel goed aan te reizen met de trein, dus ik dacht dat ga ik doen.

Nou, mij hoor je nooit meer mopperen over de NS! Vergeleken met de trein hier is de NS eerste klas luxe reizen voor de hogere eliten. Surabaya - Probolinggo zou een ritje van 2 uur zijn, echter ik heb er maar liefst 6 uur over gedaan!! Voordeel was wel dat ze in deze treinen niet met een rugzakje met een paar lullige koekjes aankomen, maar met volledige schalen met nasi goreng! Honger zul je hier niet hebben.

Aangekomen in Probolinggo heb ik eerst Inger opgezocht en vervolgens zijn we samen verder gegaan richting Bromo. Daar aangekomen hebben we eerst inkopen gedaan en jullie geloven nooit wat ik hier in Indonesie gekocht heb; een DIKKE SJAAL, MUTS & HANDSCHOENEN!! Man wat was t koud op die berg! gelukkig had ik nog een lange broek bij en wat was ik blij dat mn verstandige mama nog een dikke trui in mn backpack had gestopt. (Thanks mam!)

De volgende ochtend om 03:30 uur werden we opgehaald om (op een tegenoverliggende berg) de zonsopgang op de bromo te bekijken. Het uitzicht vanaf deze berg op de Bromo zou bijna altijd super zijn. Echter.. niet als wij er zijn natuurlijk! Na een enorme klim de berg op werden we beloond met een enorme mistbank!! Nergens was er ook maar een stipje bromo te zien.

Vervolgens zijn we door gereden naar de Bromo zelf. We hadden gehoord dat we te paard naar de krater van de Bromo konden. Gezien we allebei wel een beetje gek van paarden zijn leek ons dat natuurlijk super.. Aangekomen bij de Bromo zagen we de ponys gelijk al staan en echt ik kan nog wel janken als ik er aan terug denk! Graatmager waren ze en dan met al die dikke toeristen op hun rug moeten ze die berg op, terwijl ze constant geslagen worden door een of andere mafkees met een stel takken. Puur dierenmishandeling! Wij zijn gaan wandelen, maar ook dit keer viel Bromo tegen door de mist.

Maar we geven niet op! De volgende dag zijn we naar Kawa IJen gegaan. Nieuw ronde, nieuwe kansen! Na zoveel pech moet dit nu toch goed gaan. Weer een ochtend heel vroeg op. Ja, tussen reizen en vakantie zit toch wel een verschil. Reizen is namelijk behoorlijk vermoeiend. ;) Om 04:00 uur vertrokken we in een gammel busje richting Kawa IJen en om 04:05 uur stonden we weer stil.. Lekke band! Een hoop geklooi en gepiel later besluit meneer de chauffeur dat t hem niet meer gaat lukken om ons richting Kawa IJen te brengen en gaan we met een andere bemo verder.

Onderaan Kawa IJen worden we uit de auto gezet en mogen we gaan lopen. Volgens de lonelyplanet zou het een klim van 1,5 uur zijn, maar
ik heb natuurlijk een geweldige topconditie dus wij hebben er een dikke 2 uur over gedaan! ;) Maar Kawa IJen heeft wel in 1 klap die hele Bromo en lekke band toestand goed gemaakt! Wat was dit fantastisch mooi. Daar in die enorme krater lag een felblauw kratermeer! Echt prachtig!

Na 2 dagen bergen beklimmen besloten we het vanaf nu wat rustiger aan te doen. Vanaf Kawa IJen zijn we (weliswaar met een enorme omweg) naar Malang gegaan. Deze stad is niet heel toeristisch, maar er zouden een paar mooie tempels zijn die we wel wilden bezoeken. Aangekomen in Malang heb ik eerst de allerbeste douche ever gehad! Eindelijk al dat vieze stof van me afspoelen. Het is toch eigenlijk een geniale uitvinding; schoon, warm water dat zo uit de lucht komt vallen!

Over water dat uit de lucht komt vallen.. Ik had in mn reisbijbel gelezen over een waterval in de buurt van Malang. Tof om te bezoeken! Dus hup richting bemo, reisgids onder de neus van die chauffeur geschoven; daar willen we heen. Baik! oke hij snapt em, instappen en gaan! Hobbeldebobbel over gammele weggetjes en zelfs nog een stukje achter op een motor. Jaaaa gevaarlijk, ik weet het, maar dat was zooo gaaf!!!!!

Jammer alleen dat meneer van de bemo toch niet begrepen had dat we naar een waterval wilden en toen kwamen we dus uit bij een of ander kinder attractiepark. In het park lagen wel ook theeplantages dus dat was wel weer gaaf om te zien, geluk bij een ongeluk. Maar we wilden toch echt per se die waterval ook zien. Dus wij weer terug in een bemo, heel stuk rijden, vervolgens nog een eind lopen en aangekomen bij het park.. blijkt het gesloten.

Maar toch echt niet dat we het er zomaar bij laten zitten. We hebben die enorme trip niet voor niks gemaakt dus ik moet en zal die waterval zien! Na veel smeken hebben we meneer van het park paar ruphia betaald en mochten we toch naar binnen! (Bizar hoe veel je hier met geld voor elkaar krijgt) Die waterval.. hij was top!

Ja, afgezien van alle pech was ook t tripje Java super gaaf. Inmiddels ben ik weer terug in Surabaya waar het allemaal begon en morgen ook allemaal weer eindigt als ik weer naar huis vlieg. Raar idee dat er alweer 7 weken voorbij zijn.

Wat is er toch ontzettend veel gebeurd en wat heb ik hier veel geleerd. Niet alleen over het land en de cultuur, maar ook over mezelf. Ik geloof ook dat ik wel veranderd ben hier. Ik heb anders naar de wereld leren kijken, geleerd welke dingen in het leven echt belangrijk zijn. Want wat is die dure auto of dat grote huis nou eigenlijk helemaal waard. Je lieve familie die je overal in steunt en altijd voor je klaar staat, en je geweldige vrienden die je laten lachen als je het even niet meer ziet zitten, die zijn toch eigenlijk veel waardevoller! Want op de momenten dat ik het even moeilijk had, waren het wel jullie lieve berichtjes die mij er doorheen sleepten!

En hoewel ik hier graag nog 7 weken zou blijven, ben ik blij als ik straks iedereen weer een echte knuffel kan geven!